Η υπερομάδα του 2010-2011 , οι ηθικοί πρωταθλητές , η ομάδα φόβητρο για αντιπάλους εντός και εκτός γηπέδων , η ομάδα που στερήθηκε το πρωτάθλημα που τόσο άξιζε από την παράγκα ( http://berlingoal.blogspot.gr/2011/08/blog-post.html ) εν έτει 2013 έχει καταντήσει μια μικρομεσαία ομάδα χωρίς στόχους. Παίχτες αδιάφοροι, δίοικηση ανύπαρκτη , φίλαθλοι αποστασιωποιημένοι. Τελικά οι εχθροί κατάφεραν αυτό που ήθελαν . Μας μίκρυναν . Μας κόψανε τα φτερά. Μας ισοπέδωσαν.
Η οικονομική κρίση χτύπησε και την ομάδα , παίχτες έφυγαν ( Παπαδάκης, Βλάσσης, Καράμπελας , Παπαργύρης ) και ουδέποτε αντικαταστήθηκαν, παίχτες ήρθαν και δεν έπιαξαν ποτέ ( Μπιτσίνης) παρα τις προσδοκίες που υπήρχαν, άλλοι τραυματίστηκαν και ποτέ δεν επανήλθαν ( Παπαδόπουλος) και μοιραία η ομάδα έφτασε στην σημερινή κατάσταση.
Το γράφουμε και δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Δεν θέλουμε να το πιστέψουμε. Η Berlingoal κατάντησε ομαδόυλα.... Φήμες υπάρχουν . Πάντα υπάρχουν. " Θα φέρει ο πρόεδρος τον τάδε να μας τρελάνει..." , " το καλοκαίρι μπάινει ο τάδε στην ομάδα και ρίχνει τόσα εκατομμύρια", " επιστρέφει ο τάδε και θα ανέβει η ομάδα", " Ρώσοι και Άραβες ενδιαφέρονται να πάρουν την ομάδα και θα κάνουν και γήπεδο στο Ελληνικό....".
Βαρεθήκαμε όμως. Κλείσαμε τα αυτία μας. Κανέις παιχταράς αεροδρομείου δεν ήρθε. Κανένας έλληνας δεν επένδυσε. Κανένας ξένος δεν μας έφτιαξε γήπεδο. Οι ίδιοι έμειναν . Παίχτες και διοικούντες. Ξενερωμένοι και αυτοί σαν και εμάς. Θα τα πούμε και για αυτούς. Εν καιρό ομως....
Τα δακρυα στερέψανε. Χορτάσαμε από βραδιές αϋπνίας για την κατάντια της ομάδας. Τα νέυρα . Το άγχος , την αγωνία. Δεν μπορόυμε άλλο. Δεν αντέχουμε άλλο. Σωματικά και ψυχικά. Πάμε γήπεδο , βλέπουμε τις ίδιες και τις ίδιες φιγούρες. Πλέον δεν έχουν κάν κουράγιο να κράξουμε . Να φωνάξουμε. Να ξεσπάσουμε. Απλά φέυγουμε. Με το κεφάλι σκυμμένο. Ακόμη και μετά από νίκες. Γιατί νική που απλά σε κρατάει στην μέση της βαθμολογίας, για μας είναι σαν μη γεννόμενη. Αλλίως είχαμε συνηθίσει. Αλλίως ξέραμε. Εμείς αγαπητοί κυριοι της διοίκησης συνηθήσαμε την ομάδα στην κορυφή......
Εδω θα είμαστε. Θα τα λέμε. Όχι συχνά. Αλλα όποτε πρέπει. Όταν υπάρχει κάτι που πρέπει να μαθευτεί. Να ενημερώνουμε τον υπέροχο λαο της ομάδας που τόσα έχει περάσει. Τόσες πολλές πίκρες μα και λίγες χαρές , αξέχαστες όμως.....
Μέχρι τότε αφήστε με , με τις αναμνήσεις του παρελθόντος. Με άλλους άρρωστους Berlingoal-ιτες σε μία εξέδρα , χωρίς μπλούζα με 0 βαθμούς κελισίου και το κασκόλ της αρρωστίας μου στο λαιμό, με την τσιγαριά μου να σιγοκαιεί και αγκαλία με τους συντρόφους μου από τους Ultras να ουρλίαζουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε..." Οοοοοο Berlingolara , είσαι τρέλα στο μυαλό, όπου και να πάιζεις πάντα θα σε ακολουθώ, για σένα αναπνέω και για σένα μόνο ζώ.....".
Ίσως αυτές οι μέρες θα ξαναέρθουν. Μπορέι και όχι. Αφήστε με όμως να ονειρέυομαι για τις δόξες του παρελθόντος. Άλλωστε τι είναι ένας άνθρωπος δίχως όνειρα και ελπίδες....;
ο κακος Berlingaolitis λεει:
" Περασμένα μεγαλέια και διηγώντας τα να κλαίς....."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου